Auteursarchief: Stef de Beurs

Wees jezelf

Zo op het eerste gezicht lijkt er geen verschil te zijn tussen presenteren en spreken in het openbaar. Maar naar mijn mening is er een subtiel maar niet onbelangrijk verschil tussen deze twee grootheden, terwijl ze toch vaak als synoniemen worden gebruikt. Bij presenteren denk ik aan allerlei vormen waarin je iets presenteert. Je kunt een dia-serie presentereBlog 1 mei foton, een nieuw model auto. Bij deze vorm van presenteren laat je iets zien, een product, een dienst, programma of iets dergelijks, waarbij precies dát het middelpunt vormt van je presentatie. De persoon die het presenteert is in deze voorbeelden niet de belangrijkste factor, maar de dienst of het product. Van Dale geeft bij presenteren als vermelding o.a. “zichzelf presenteren aan iemand”, maar met alle technieken is deze betekenis m.i. naar de achtergrond geraakt.

Bij spreken in het openbaar is juist de persoon die presenteert de belangrijkste factor, vandaar dat ik weleens de term authentiek presenteren gebruik. Daarmee bedoel ik dat die persoon vooral zichzelf presenteert, authentiek. Je staat in het middelpunt van de belangstelling en een eventueel product of onderwerp is van ondergeschikt belang, althans met betrekking tot de methodiek. Natuurlijk vinden we ook hierbij dat het onderwerp van gesprek belangrijk is. Vandaar dat zo vaak belang wordt gehecht aan een gedegen voorbereiding. Deze gedegen voorbereiding wordt vaak gebruikt (misbruikt) om het ongemak te maskeren dat bij spreken in het openbaar de kop op steekt. Hiermee wil ik niet zeggen dat voorbereiding op geen enkele manier nodig is. Zie bijvoorbeeld mijn eerdere blog over voorbereiding.

Ook het gebruik van apparatuur, zoals bijvoorbeeld powerpoint, wordt vaak misbruikt om het middelpunt van de belangstelling te ontwijken. Zie mijn eerdere blog hierover. Naast die inhoudelijk voorbereiding kan een andere vorm van voorbereiding van belang zijn: ervoor zorgen dat je er oké mee bent om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Gewoon jezelf zijn, er zijn al zoveel anderen.

Dit onderscheid tussen presenteren en spreken in het openbaar maakt ook dat er nogal wat verschil is tussen de diverse trainingen op dit gebied. Speaking Circles richt zich geheel op spreken in het openbaar als voorwaarde scheppende manier om in het middelpunt van de belangstelling te (willen) staan. Zo kun je bijvoorbeeld zeggen dat iemand die goed kan presenteren niet per definitie ook goed kan spreken in het openbaar. Goed spreken in het openbaar zie ik bij iemand die gewoon zichzelf is voor publiek en geheel vanuit zichzelf zijn verhaal brengt in verbinding met ‘t publiek, ongeacht of daar wel of niet een product of dienst bij hoort.

Ervaar jij dit onderscheid ook? Of juist helemaal niet?  Laat het weten in je reactie. De knop daarvoor staat boven dit artikel.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs
Wil je 1x per maand ‘n berichtje ontvangen, geef je dan hier op:
[gravityform id=”2″ name=”Opt-in” title=”false” description=”false” ajax=”true”]

Verbinding met je publiek

Verbinding met je publiekOngetwijfeld heb ik al eerder over dit onderwerp geschreven, maar ik wil er nu vanuit een andere benadering naar kijken. Namelijk de paradox van de natuurlijke behoefte aan verbinding versus de angst ervoor. Als je mensen, die al eerder voor publiek stonden, vraagt wat ze het liefst willen, dan is “verbinding met m’n publiek” veel gehoord. En als een enorm groot deel van de bevolking (pakweg 85%) zoveel moeite heeft met spreken in het openbaar, dan moeten we teruggaan in de tijd. Dan is het logisch dat er collectief iets aan de hand is. Niets van wat ik schrijf is wetenschappelijk bewezen, maar als je er logisch over nadenkt kom je ’n heel eind.

Laten we eens bij onze geboorte beginnen, dat is toch zo’n beetje de eerste bijzondere gebeurtenis in ons leven. Nadat we 9 maanden in een (meestal) ongelooflijk veilige en warme omgeving hebben geleefd, waarin volautomatisch in al onze behoeften werd voorzien, worden we naar buiten geperst. Onze eerste ervaring kan niet bepaald positief zijn geweest, het is plotseling koud en we moeten eerst krijsen voordat er iets aan voedselvoorziening en schoonmaak wordt gedaan. En dan hebben we het nog niet eens over verbinding en koestering, twee onmisbare grootheden voor een baby.

Je kunt je voorstellen hoe groot de kans is op verlatingsangst en daartegenover de levenslange behoefte aan verbinding. Natuurlijk is dat niet bij iedereen in dezelfde mate het geval en ook onze opvoeding en ons opgroeien speelt ’n flink toontje mee. Bij (de angst voor) spreken in het openbaar komen we dit vooral weer tegen, ook in bedekte termen. Denk bijvoorbeeld aan vragen die we onszelf nogal eens stellen: “wat zullen ze wel niet van me vinden”, “doe ik het wel goed genoeg”, “bén ik wel goed genoeg”, en dergelijke. Schaamte en afgeserveerd worden kunnen regelrecht linken aan onze verlatingsangst, ook wel angst om buitengesloten te worden. We willen niets liever dan “erbij horen“, ofwel verbinding met de groep hebben waartoe we behoren.

In relatie tot spreken in het openbaar:
We moeten dus met die verbinding beginnen om die angst voor spreken in het openbaar te overwinnen. Verbinding met je publiek dus, simpelweg door je publiek – één persoon tegelijk – in de ogen te kijken. In dié verbinding komen je woorden ook daadwerkelijk áán. Het is niet zo verwonderlijk dat Speaking Circles dit als basis in zich heeft. Relational Presence, in relatie zijn met één persoon, is een van de belangrijkste fundamenten van Speaking Circles. Het is een van de elementen die in de trainingen uitgebreid aan bod komen en die je ook tegenkomt in de online cursus.

Wat is jouw ervaring? Hoe heb jij een goede verbinding met je publiek? Laat ’t hier weten.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs
Wil je 1x per maand ‘n berichtje ontvangen, geef je dan hier op:
[gravityform id=”2″ name=”Opt-in” title=”false” description=”false” ajax=”true”]

Complimenten

girl with OKIn mijn vorige blog schreef ik over verschillende mogelijkheden met betrekking tot waardering en vandaag ga ik het hebben over complimenten. Complimenten maken het leven leuker, mooier, vrolijker en het bevordert de onderlinge band die je met elkaar hebt. Overigens betekent dat niet dat je het geven van complimenten moet beperken tot mensen die je kent. Ook mensen die je niet kent maar terloops ontmoet kun je complimenteren.
Het moet wel echt gemeend zijn en kloppen, zowel voor de gever van het compliment als de ontvanger. Maak het compliment gerust specifiek. in plaats van wat kun jij heerlijk koken, zeg je bijvoorbeeld wat heb je dit lekker klaargemaakt. Het moet bij jouw manier van spreken en doen passen, anders is het niet authentiek.
Het kan best zijn dat je met het geven van complimenten buiten je comfortzone komt, maar dat is prima. Dáár doe je nieuwe (leer-) ervaringen op. Dat kan ook het geval zijn bij de ontvanger van complimenten. Ik ben er door mijn werk achter gekomen, dat we (even generaliserend) helemaal niet zo gewend zijn om complimenten te geven en te ontvangen. Maar de waarde ervan kan behoorlijk groot zijn. Voor ons zijn complimenten hetzelfde als de zon en water voor planten: ze groeien ervan, Zo is dat ook voor ons, we groeien van complimenten en waardering. Het is een teken van persoonlijke aandacht voor elkaar.

Je kunt jezelf ook in stilte oefenen in het geven van complimenten. Als je onderweg bent en regelmatig mensen ziet, bedenk dan wat voor compliment je die onbekende zou kunnen geven en hoe je het zou zeggen. Daarmee train je jezelf op dit vlak.

Over het ontvangen van complimenten kan ik kort zijn: Zeg dank je wel en dat is het dan. Meer dan ontvangen hoef je niet te doen. Wánt voor de gever is een compliment pas een compliment als het ook ontvangen word.

Hoe is het voor jou om complimenten te geven / ontvangen?
Laat het hier in een reactie weten.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Waardering

WaarderingBij Speaking Circles hebben we het vaak over waardering. Nu heb ik ’n paar andere mogelijkheden met waardering waar je je voordeel mee kunt doen.
De eerste kun je elke dag gebruiken in allerlei situaties en geeft je simpelweg ’n prettig gevoel.
Kijk om je heen en focus je blik op iets moois of plezierigs dat je ziet. Bedenk hoe prachtig, fijn en nuttig het is. Richt je aandacht er langer op en laat je positieve gevoel krachtiger worden. Ga dan verder naar een ander onderwerp dat je kunt waarderen. Kies onderwerpen die makkelijk te waarderen zijn, zodat je er niet hard voor hoeft te werken. Het wordt nog krachtiger wanneer je de plezierige en waarderende gedachten ook opschrijft.
Als je hieraan gewend raakt kun je het overal toepassen: Je staat stil voor een verkeerslicht. Je bent op ’n andere manier aan het wachten, op de trein of bus, op een afspraak, etc.
Wat levert het je op? Zo’n staat van waardering is bevorderlijk voor het creëren van wat je wilt.
De tweede kan je o.a. een salarisverhoging opleveren, gesteld dat je een baan hebt:
Neem ’n schriftje en schrijf er élke dag aan het eind van de dag 5 dingen in die je die dag goed of uitstekend hebt gedaan. Schrijf ’t zo kort en kernachtig mogelijk op. Na verloop van tijd heb je een schat aan waardevolle informatie over jezelf. Selecteer dan eens 5 of 7 dingen uit die lijst die heel vaak voorkomen en je hebt sterkte argumenten bij een volgend salarisgesprek of functioneringsgesprek.  Daarnaast is zo’n schriftje/lijst natuurlijk altijd goed voor het vertrouwen in jezelf.

Heb jij ook ’n leuk idee om met waardering te werken, laat ’t me hier in een reactie weten.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Luistermo(nu)mentje

LuisterIn dit blog wil ik een verhaal met je delen van circa 130 jaar geleden.

In het verhaal proberen een eenvoudig geklede man en zijn vrouw een afspraak te maken met de president van de universiteit van Harvard. De secretaresse van de president oordeelde onmiddellijk dat dergelijke provinciaaltjes niets te zoeken hadden op Harvard, en vertelde hen dat de president het te druk had om hen te ontmoeten. Toen ze beslist wilden wachten, besefte de secretaresse dat ze een afspraak met hen zou moeten maken, omdat ze anders de hele dag zouden blijven.

Toen het echtpaar eindelijk toegelaten werd tot het kantoor van de president, legde de vrouw meteen uit dat hun zoon een jaar op Harvard had gezeten en er gelukkig was geweest. Hij was omgekomen bij een ongeval, en het echtpaar wilde een monument voor hem oprichten op het terrein van de universiteit.

De president verwierp het voorstel onmiddellijk en legde uit dat Harvard eruit zou gaan zien als een begraafplaats als iedereen een monument zou oprichten voor overleden ex-studenten. De vrouw legde uit dat zij Harvard een gebouw wilden geven, en geen monument. De president sloeg zijn ogen ten hemel en zei tegen het echtpaar dat zij vast niet wisten hoe duur gebouwen waren. Hij vroeg hen of zij zich realiseerden dat de gebouwen van Harvard meer dan zeveneneenhalf miljoen dollar kostten.

Toen het echtpaar het kantoor verliet zei de vrouw tegen haar echtgenoot, binnen gehoorsafstand van de president: “Als een universiteit oprichten zo goedkoop is, moeten we er misschien zelf maar eentje beginnen”.  Meneer en mevrouw Leland Stanford verlieten Harvard die dag en reisden naar Palo Alto in Californië, waar zij de beroemde universiteit van Stanford oprichtten, ter nagedachtenis aan hun zoon.

Het verhaal komt uit het boek De kracht van Luisteren van Larry Barker en Kittie Watson en het waarheidsgehalte ervan wordt op de website van Stanford ontkracht. Echter, het verhaal illustreert wel treffend de mogelijke gevolgen van bevooroordeeld luisteren.

Heb jij weleens iets geks meegemaakt als gevolg van slecht luisteren?
Laat het hier weten.

Voor 2014 wens ik je een luisterend oor.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Gehoord worden begint met Luisteren

LuisterenLuisteren wordt vaak als vanzelfsprekend beschouwd. Sterker nog, er wordt zelfs niet vaak over gesproken. Waar wij mensen nogal makkelijk tegenaan lopen is, dat onze aandacht snel verslapt, als we aan het luisteren zijn. Iemand vertelt ons iets en terwijl we (denken dat we) luisteren gaan onze gedachten al op de loop met het verhaal. Onze eigen interpretaties van hetgeen verteld wordt gaan bijvoorbeeld een belangrijker rol spelen. Al doende kunnen we al snel toe zijn aan de behoefte om die eigen interpretaties – onze eigen verhalen – te gaan vertellen……..terwijl de spreker van dat moment nog niet klaar is met zijn verhaal. Ondertussen hebben wij ’n mogelijk belangrijk deel gemist. Deze vorm van luisteren noem ik wel eens wachten, nl. wachten tot we zelf het woord kunnen nemen. Wel heel begrijpelijk, maar ook erg jammer. Want het doet geen recht aan diegene waarnaar we op dat moment niet volledig hebben geluisterd.

De grootste uitdaging is dus onze aandacht te richten op waar we mee bezig zijn – luisteren – met opmerkzaamheid en concentratie. Dit betekent dat we bij luisteren proberen onze eigen gedachten aan de kant te zetten, zodat we ons volledig kunnen richten op de spreker van dat moment. Krachtige en effectieve communicatie begint met vol aandacht luisteren.

Een heel inspirerend boek over luisteren is “De kracht van Luisteren” * van Larry Barker en Kittie Watson. De Nederlandse editie dateert uit 2001, maar is nog steeds actueel. Zij hebben voor hun boek veel onderzoek gedaan en daaruit is o.a. een TopTien voortgekomen over irritante luistergewoonten, die ik gezien het bovenstaande met je wil delen:

Toptien van irritante luistergewoonten:
1.      De spreker in de rede vallen.
2.      De spreker niet aankijken.
3.      De spreker opjagen en hem het gevoel geven dat hij de tijd van de luisteraar verspilt.
4.      Belangstelling tonen voor iets anders dan het gesprek.
5.      Vooruitlopen op de spreker en diens gedachten afmaken.
6.      Niet reageren op verzoeken van de spreker.
7.      “Ja maar…..” zeggen, alsof de luisteraar al besloten heeft wat hij denkt.
(Ja maar is hetzelfde als nee, een ontkenning)
8.      Het verhaal van de spreker overtreffen (overnemen) met “Dat doet me denken aan die keer…….” of  “Dat is nog niks, moet je horen toen…..”
9.      Vergeten wat eerder besproken was.
10.    Te veel vragen stellen over details.

Hiermee wil ik je inspireren om je eigen luistervaardigheden eens onder de loep te nemen. Niet alleen kom je meer aan de weet, als je vollediger luistert. Je deelt ook cadeautjes uit aan de mensen waarnaar je luistert. Voor eventuele bezwaren als “ja maar, anderen moeten ook naar mij luisteren”, wil ik afsluiten met een waarheidsgetrouwe spreuk:

Naar degene die het beste luistert wordt meestal het beste geluisterd.

* Voor de liefhebber: van dit boek heb ik enkele exemplaren (2e hands) weten te bemachtigen. Wil je er een kopen, neem dan even contact op.

Ik nodig je van harte uit om een reactie te plaatsen.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

7 tips voor een lekkere presentatie

Nadat ik voor de zomer het seizoen ben uitgestapt met 7 tips om je presentatie te verpesten, zal ik nu het nieuwe seizoen beginnen met 7 tips voor een lekkere presentatie. Natuurlijk is zo’n lijstje nooit compleet en ook over het aantal kan men van mening verschillen. Na de eerste tip is zelfs de volgorde willekeurig.

1. Zorg dat je verbinding met je publiek hebt.
Neem de tijd om er als het ware een één-op-één gesprek van te maken met telkens één persoon tegelijk in je publiek, ook al zegt die persoon natuurlijk niets terug. Kijk die persoon aan terwijl je spreekt, zodat je woorden niet in het luchtledige of op de grond vallen, maar echt áánkomen bij iemand.

2. Zorg dat je speech levendig is, dus ter plekke ontstaat.
Natuurlijk is ’t handig om enige voorbereiding te doen en te beoordelen waarover je speech gaat. Je kunt dan ’n lijstje met steekwoorden maken. Maar ook (of misschien wel júist) als er geen voorbereiding mogelijk is kun je prima een speech houden, die ter plekke ontstaat. Wees gewoon jezelf!

3. Neem de tijd en praat rustig, dan kunnen de meeste mensen je volgen en heb je ook voldoende tijd om adem te halen.

4. Hanteer eenvoudige taal zonder ingewikkelde woorden, des te meer mensen kunnen je volgen. Wat niet eenvoudig gezegd kan worden is ingewikkeld gedacht.

5. Gebruik zo min mogelijk of geen apparatuur, zoals powerpoint en dergelijke.
Je bent dan op jezelf aangewezen en ook niet afhankelijk van het wel of niet functioneren van dergelijke apparatuur. Bovendien, het publiek komt voor jou en niet voor ’n aantal plaatjes.

6. Een open deur: Volg eens ’n training of cursus.
Heb je je rijbewijs gehaald zonder rijles en oefening? Nee toch. Waarom zou je dat dan wel verlangen van jezelf bij spreken in het openbaar?

7. Gebruik elke gelegenheid om te oefenen, hoe onbeduidend ook.

Meer tips? Klik hiernaast bij onderwerpen op tips en er komt vast nog meer tevoorschijn.

Heb je zelf tips, die voor jou goed hebben gewerkt, laat ze weten door te reageren op dit artikel.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

7 tips om je presentatie te verpesten

Slechte presentatiesNatuurlijk is deze opsomming niet compleet en ook de volgorde ligt niet vast. Het zijn gewoon veel voorkomende fouten die worden gemaakt, waarmee je een presentatie of speech effectief om zeep  helpt en ik wil je hiermee prikkelen om erover na te denken.
Laat s.v.p. je reactie achter en/of geef nog meer tips om een presentatie te verprutsen.

1. Gebrek aan contact met je publiek:
Deze staat overigens niet voor niets op één. Er zijn mensen die over de hoofden van hun publiek heen kijken, waardoor ze natuurlijk geen contact met hun publiek hebben. Het komt helaas ook regelmatig voor dat mensen naar hun eigen powerpoint aan het kijken zijn terwijl ze praten. Een snelle manier dus om je publiek aan een slaapje te helpen.

2. Voorlezen:
Het gebeurt echt, hoor, dat mensen hun speech voorlezen. Dat is dan ook feitelijk een lezing en soms het gevolg van teveel voorbereiding, nl. een speech uitschrijven vooraf. Je weet dan zeker dat je geen contact hebt met het publiek.

3. Slechte techniek:
Als je jezelf volledig afhankelijk maakt van de techniek, zoals powerpoint en dergelijke, dan kun je lelijk in problemen komen als die techniek faalt of zelfs geheel uitvalt. Door dat simpele feit kun je je presentatie uiterst effectief om zeep helpen.

4. Veel tekst op powerpoint:
Als je dan toch powerpoint wilt of moet gebruiken, zet er dan zoveel mogelijk tekst op. Dan weet je dat je publiek dat gaat lezen en kun jij koffie gaan drinken. Veelal gaat lezen niet samen met luisteren, dus dit is een prima manier om te zorgen dat het publiek niet aan je lippen hangt om te luisteren naar wat je te vertellen hebt.

5. Snel praten:
Dit is een effectieve manier, al dan niet gecombineerd met een van de andere tips, om je publiek te hypnotiseren tot het in slaap is gevallen. Vaak komt het doordat je teveel in de beschikbare tijd wilt vertellen, waardoor je gaat ratelen. Prop zoveel mogelijk tekst in je presentatie dus.

6. Stopwoorden:
Gebruik zoveel mogelijk stopwoorden om er zeker van te zijn dat je publiek zich aan je gaat ergeren, een beproefde manier om zure gezichten te zien.

7. Gebruik ingewikkelde woorden:
Gebruik zoveel mogelijk ingewikkelde woorden, zodat je publiek binnen de kortste keren niet meer weet waar je het over hebt. Je toehoorders haken dan vanzelf af, zodat jij ook af kunt gaan. Wat niet eenvoudig gezegd kan worden is ingewikkeld gedacht.

Heb je nog meer tips? Laat een reactie achter.
Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Warmte in je verhaal

SprekenEén van de vragen die werd gesteld is: Hoe leg je warmte in je verhaal? Sommige sprekers zijn in staat om iets zakelijks zo te verpakken dat het geen droge kost wordt, maar prettig om naar te luisteren.
Mijn eerste reactie hierop is dat je verbinding met je publiek nodig hebt, óngeacht het onderwerp. Dát genereert al een warmte die maakt dat de inhoud er minder toe doet. Doe zo nodig de oefeningen relational presence uit Tip 3 als je je afvraagt hoe je die verbinding met je publiek aangaat……. en Tip 1 is natuurlijk een open deur. Daarnaast, maak zo min mogelijk gebruik van powerpoint en dergelijke. Zie daarvoor Tip 4 over apparatuur overigens.
Als je in verbinding bent met je publiek zul je ongetwijfeld ook rustiger spreken, want je zit dan minder in je eigen denksysteem. Dat maakt dat je meer aansluit bij de gevoelsbeleving van je publiek. Als je veel in je eigen denksysteem en ín je verhaal zit, dan heb je meer afstand tot je publiek.
Naast dit alles kun je droge zakelijke kost ook hier en daar inzichtelijker en tevens sappiger of humoristischer maken door het gebruik van metaforen. Zo vergelijk ik Speaking Circles als methodiek om spreken in het openbaar te leren of makkelijker te maken weleens met autorijles: Je hebt ooit je rijbewijs ook niet in één dag gehaald. Er gingen ongetwijfeld ’n aantal lessen aan vooraf, waarin je in en veilige situatie kon oefenen met een instructeur naast je die kon ingrijpen als je gevaarlijke dingen deed.

Wat zijn jouw ervaringen m.b.t. warmte in je verhaal? Laat s.v.p. je reactie achter.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Overtuigingen

De logische niveaus van Bateson

De Brit Gregory Bateson (1904-1980), gedragswetenschapper, sociaal wetenschapper, linguïst en cyberneticus, ontwikkelde een model om mensen bewust te maken van zichzelf met behulp van vragen als “Wat doe je, wat kan je, wat wil je, wie ben je?” Robert Dilts ontwikkelde zijn model verder tot wat het nu is. De werking van Speaking Circles op iemands innerlijke groeiprocesssen kan goed vanuit de opzet van dit model begrepen worden.

Het model kan weergegeven worden als een piramide van zes niveaus. Elk niveau heeft zijn eigen waarde, het ene niveau is niet beter dan het andere.

Logische niveaus

Niveau één. De omgeving of situatie

De omgeving of situatie (context) waarin iemand zich begeeft of bevindt, is het onderste niveau van de piramide. Het zijn de omstandigheden waarin mensen verkeren en waarop ze reageren met hun mogelijkheden en beperkingen.
Kernvragen op dit niveau zijn: Wáár reageer ik op? Wanneer en met wie? De focus ligt op gebeurtenissen en werkwoorden die hierbij passen, zijn uitleggen, verklaren.

Niveau twee. Het gedrag

Iemands waarneembaar concrete gedragingen en het gedrag op zijn omgeving dat hij vertoont, is het tweede niveau van de piramide.
Kernvragen zijn: Wat doe ik? Hoe handel ik? Wat is mijn observeerbare gedrag? De focus ligt op invloed en het werkwoord dat hierbij past, is doen.

Niveau drie. Vaardigheden / Mogelijkheden

Het derde niveau wordt gevormd door de vermogens waarover iemand beschikt: zijn inzichten, capaciteiten, vaardigheden, kwaliteiten en denkstrategieën.
Kernvragen zijn: Hoe pak ik het aan? Wat kan ik? De focus ligt nu op handelen en het werkwoord dat hierbij past, is kunnen.

Niveau vier. Overtuigingen / Waarden

Het vierde niveau bestaat uit de overtuigingen van iemand: zijn generalisaties, criteria, normen, waarden, verwachtingen en opvattingen, voortkomend uit iemands waarden en normen ten aanzien van bepaalde onderwerpen.
Kernvragen zijn: Waarom doe ik het? Wat vind ik belangrijk? Waar gaat het mij om? Belemmerende overtuigingen kunnen verhinderen dat iemand zijn reeds aanwezige kwaliteiten inzet. Bevorderende overtuigingen zullen iemands kwaliteiten juist ondersteunen. De focus bij overtuigingen ligt op waarden en normen en de werkwoorden die hierbij passen, zijn willen, mogen, horen, moeten.

Niveau vijf. Identiteit

Het vijfde niveau is dat van de identiteit ofwel het beeld dat iemand van zichzelf als uniek persoon heeft met de missie die men in het leven heeft, het zelfbeeld en de bijbehorende gevoelens van uniciteit en eigenwaarde.
Kernvragen zijn: Wie ben ik? Wat voor iemand ben ik? Wat is mijn levensdoel? De focus ligt op drijfveren, passie en het werkwoord dat hierbij past is zijn.

Niveau zes. Zingeving / Missie

De kern van de persoon, iets dat iemand als de essentie van het leven ervaart, is het zesde en hoogste niveau in de hiërarchie. Dit niveau is spiritueel en kennen we als zingeving: de intuïties omtrent het grotere geheel waarvan men deel uitmaakt, alsmede de roeping en de bezieling die dat grotere geheel verschaft.
Kernvragen zijn: Van waaruit handel ik? Waar ben ik een onderdeel van? Wat is het grotere geheel dat mij leidt? Wat geeft mijn leven zin? De focus hierbij is innerlijk weten en het hierbij passende werkwoord is betekenis geven.

Ten aanzien van de onderlinge samenhang tussen deze niveaus is het volgende van belang.
Een hoger niveau organiseert de informatie op de onderliggende niveaus. Een verandering op een hoger niveau zál veranderingen op de lagere niveaus teweeg brengen. Een verandering van bijvoorbeeld een overtuiging (Vierde niveau) zál een ander gedrag (Tweede niveau) tot gevolg hebben.

Een verandering op een lager niveau kán verandering op een hoger niveau teweeg brengen. De oorzaak van een probleem ligt doorgaans op een hoger niveau dan het probleem zelf en daarmee ligt de (meest wenselijke) oplossing ook op een hoger niveau dan het probleem zelf.

Op ieder logisch niveau verlopen de leerprocessen anders en komen veranderingen op een andere manier tot stand.

Speaking Circles en de logische niveaus van Bateson

Hoewel Speaking Circles niet speciaal een training in iets is (de beste techniek is immers géén techniek), oefent Speaking Circles wel degelijk invloed uit op de verschillende niveau’s van Bateson.

We zijn, bijvoorbeeld, allemaal in staat om naar elkaar te kijken, maar toch kan “iemand in de ogen kijken” (ook wel oogcontact genoemd)  voor een cursist een nieuwe vaardigheid zijn.

In sommige culturen word je als kind bijgebracht dat het onbeleefd en respectloos is om ouders of volwassenen rechtstreeks in de ogen te kijken. Deze overtuiging neem je als waarde en norm mee naar je volwassenheid, waar deelname aan Speaking Circles en die vorm van oogcontact (relational presence) je vervolgens confronteert met je overtuigingen in deze.

In het algemeen kun je zeggen dat de methodiek van Speaking Circles vooral invloed heeft op belemmerende overtuigingen (Vierde niveau). Ook is er veel invloed op het gebied van identiteit, waar het gaat om het zelfbeeld en gevoelens van eigenwaarde (Vijfde niveau); het zelfbeeld en de gevoelens van eigenwaarde krijgen immers een sterke, positieve impuls door de bekrachtigende waardering tijdens de workshops.

Het bereik van Speaking Circles is door de niveaus heen dan ook behoorlijk groot. Waar veel gangbare en al langer bestaande methoden zich veelal richten op gedrag en vaardigheden, gaat de invloed van Speaking Circles verder dan dat, met daardoor vaak diepgaander effecten.

Het komt zelfs voor dat cursisten zichzelf dermate ontwikkelen dat er ruimte ontstaat op het hoogste, spirituele (zesde) niveau, waardoor plotseling zicht kan komen op iemands bestemming/levenspad……

Laat s.v.p. je reactie achter!

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Hooggevoeligheid en spreken in het openbaar

In 1986 heeft psycholoog en onderzoekster Elaine Aron de term HSP – Hoog Sensitieve Personen – geïntroduceerd. De vertaling van Hoog Sensitief naar Hooggevoelig is niet helemaal gelukkig gekozen, maar inmiddels wel ingeburgerd. Sensitief betekent namelijk gevoelig voor zintuiglijke indrukken, en dat gaat verder dan alleen voelen, zoals dat gesuggereerd zou kunnen worden door het woord hooggevoeligheid. Hooggevoeligheid heeft dus betrekking op zien en/of horen en/of voelen en/of ruiken en/of proeven. Ik heb bewust gekozen voor en/of tussen deze vijf zintuigen. Het lijkt erop dat de meeste HSPersonen hun gevoeligheid ervaren op meerdere zintuiggebieden, waarbij het voelen het meeste lijkt voor te komen. Uiteraard zijn er ook HSPersonen, waarbij hun sensitiviteit betrekking heeft op meerdere of zelfs álle zintuigen. HSP komt voor bij 15 à 20% van de mensen.

Mensen die hooggevoelig zijn hebben als het ware extra antennes, waardoor zij veel méér dan de gemiddelde mens uit hun omgeving registreren. Zij nemen onder andere intenser waar, verwerken meer, voelen eerder waar iets niet klopt, voelen stemmingen van mensen en plaatsen aan.

Elaine Aron zegt hierover in Psychologie Magazine van juli/augustus 2009:
“Uit een aantal studies blijkt dat de hersenstructuur van sensitieve mensen anders is dan die van niet-HSP’s. Toen we mensen in een MRI-scanner legden en hen subtiele verschillen tussen twee foto’s lieten zoeken, bleek dat gevoelige mensen veel meer hersenactiviteit hadden in de gebieden die te maken hebben met aandacht en waarneming. Waarschijnlijk hebben HSP’s daar meer neuronen en verbindingen.”

Waar de gemiddelde mens die voor een groep staat veel indrukken opdoet, gaat dit dus nog veel méér op voor HSPersonen. Als zij voor een groep/publiek staan kunnen ze volledig overweldigd raken door alle indrukken.

Dit kan zeker voor een groot deel ondervangen worden als zij zichzelf trainen in
aanwezigheid in relatie, zoals we dat kennen in Speaking Circles. Aanwezig zijn in relatie gaat altijd uit van die aanwezigheid met één persoon tegelijk. Deze focus kan het aantal indrukken drastisch beperken, waardoor het zijn voor een groep/publiek makkelijker wordt. Voor oefeningen aanwezigheid in relatie, zie Tip 3 op dit Blog.

Je hoeft geen HSP te zijn om overweldigd te raken.

Wat is jouw manier om niet overweldigd te raken ?

Laat s.v.p. je reactie achter.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Complimenten

Complimenten1 maart is het Nationale Complimentendag, dit jaar voor de 11e keer. Begonnen in Nederland, doen nu ook België en Noorwegen mee. Er is niets commercieels mee bedoeld, maar het draait volledig om persoonlijke aandacht en waardering. Wellicht heeft de bedenker ervan gedacht dat wij in ons dagelijks leven weinig scheutig zijn met complimenten. Dat verklaart misschien ook wel onze schuchterheid bij het geven ervan, maar ook bij het ontvangen. Onbekend maakt onbemind, dus laten we het makkelijker achterwege. Wil je lekker uit je comfortzone stappen, geef dan iedereen die je tegenkomt of spreekt vandaag een compliment, zolang het maar klopt. Klik hier voor wat nadere spelregels om het oké te houden, zowel voor jou als de ontvanger. En, beperk je niet alleen tot 1 maart, maar ga er daarna mee door natuurlijk. 🙂

Meer nog wil ik ingaan op de kant van de ontvanger van een compliment. Als we het niet zo gewend zijn om complimenten te ontvangen, dan hebben we al snel de neiging om het weg te wuiven. In de trant van ooh, het was geen moeite en dergelijke. En dat is nu juist het compliment niet ontvangen en dát ondergraaft de waardering die je voor jezelf hebt. Die waardering voor onszelf staat gemiddeld genomen toch al op ’n laag pitje, want niemand is zo kritisch op ons dan wijzelf. Daarnaast, met het niet-ontvangen van ’n compliment staat de gever ervan in de kou, want het compliment blijft maar wat in de lucht hangen, komt nergens aan.

AandachtEen voorbeeldje: stel, je bent heel erg goed in “X”, dan is de kans groot dat dát voor jou heel vanzelfsprekend is. Het gaat je zooo gemakkelijk af, dat je geen idee meer hebt hoe dat voor anderen kan zijn. Vandaar je reactie als oh, het stelde niets voor, of iets dergelijks. Maar voor die ander kan het wel iets heel bijzonders zijn, zodat het compliment volkomen op z’n plaats is. Er is dus als ontvanger een heel simpele reactie mogelijk, die te eenvoudig is voor woorden: dank je wel. En dat doet recht aan alles, het geven én het ontvangen van het compliment.
Tenslotte, focussen op iets positiefs is 8x effectiever dan focussen op iets wat niet oké is, zo is uit eerder onderzoek gebleken. Aan de slag dus met die complimenten.

Laat s.v.p. je reactie achter.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Die éne herinnering

HerinneringDie éne herinnering uit de workshop terughalen en gebruiken voordat je het podium op gaat. Neem voordat je het podium op gaat even kort de tijd. Ga als ’t kan even zitten en doe je ogen dicht. Ga in je gedachten terug naar die laatste keer, waarin je zo’n fantastische ervaring had voor een groep, tijdens een workshop of elders. Zie wat je toen zag, full color. Hoor wat je toen hoorde, in alle toonaarden. Kun je de waardering nog horen, die je kreeg? Ook al weet je de woorden niet meer precies, je weet vast nog wel de strekking van de waardering. En ook, voel wat je toen voelde!! En laat al die elementen van beelden, gehoor en het geweldige gevoel samenkomen in die ene ervaring….. en merk op wat ’t met je doet. Krijg je een (innerlijke) glimlach? Adem een keer goed in en uit, open je ogen…… en doe je ding.
Succes!!
Hartelijke groet,
Stef

De draad van je verhaal.

Vrouw speechWat doe je als je de draad van je verhaal kwijt bent? Een veel voorkomende vraag tijdens de workshops. Er zijn natuurlijk verschillende manieren om de draad van je verhaal kwijt te raken. De invloed van je publiek door bijvoorbeeld vragen te stellen. Maar zelf kun je er ook de oorzaak van zijn, simpelweg door het ongemak bij het idee om de draad van je verhaal kwijt te raken. Waar je aandacht aan geeft, dat groeit. Dus als je (teveel) aandacht geeft aan dat idee, dan is de kans ook groter dát het zal gebeuren.

Als je niet graag onderbroken wordt voor een vraag, zeg dat dan ook vooraf. Vraag je publiek om hun vragen op te sparen en beloof dat er ruimte zal zijn voor vragen. Zorg daar dan ook voor, tussendoor of aan het eind.

Ook aan het ongemak bij de mogelijkheid dat je de draad van je verhaal kwijt raakt, kun je wat doen. Omarm het idee dat het zou kunnen gebeuren. Hoe erg kan ’t zijn? Je hoeft niet perfect te zijn, dat is je publiek ook niet. Als ’t toch gebeurt, wees even stil, blijf in contact met je publiek en als ’t je te lang duurt, zeg ’t en vraag dan gewoon waar je gebleven was. Er is namelijk altijd iemand die weet waar je gebleven bent.

Overigens ik ben er voorstander van om vooraf met je publiek af te spreken dat je niet onderbroken wordt voor vragen. Dergelijke onderbrekingen halen je namelijk uit de mogelijke Flow waar je graag in terecht wilt komen. Flow is een staat van optimale ervaring, waarin je helemaal opgaat in je bezigheden, terwijl je de tijd vergeet. De term flow is geïntroduceerd en beschreven door Mihaly Csikszentmihalyi. Flow geeft je een gevoel van inspiratie en voldaanheid en de behoefte aan meer van hetzelfde. Vergelijk Flow met een rivier, die blijft doorstromen. Daarbij ga ik er natuurlijk van uit dat je de materie, waar je speech over gaat, kent. Je hoeft niet alles bewust en paraat te hebben, maar met één steekwoord wel kunnen oproepen. Zie ook andere artikelen in de Blog over Flow en over voorbereiding.

Kortom, maak vooraf je wensen kenbaar én oefen je in het op je gemak zijn als je (even) zonder woorden voor ’n groep staat. Hoe oefen je dat dan? De eenvoudigste oefening staat beschreven in Tip 3 op dit Blog, kost niets en je hebt alleen ’n kookwekker en goede vriend(in) nodig. 

Laat s.v.p. je reactie achter.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Van Oud naar Nieuw

2013Op Oudejaarsdag, te midden van het geknal in de wijk, terwijl de kat ’n veilig heenkomen heeft gezocht in het trappenhuis, zit ik ’n beetje te mijmeren over het afgelopen jaar en het komende jaar…….. en als ik weer verder schrijf is het ineens middag op 1 januari na het traditionele nieuwjaarsconcert in Wenen……

Voor 2013 wens ik je een inspirerend jaar, vrede met jezelf en anderen, dat je kunt veranderen wat veranderbaar is, dat je kunt accepteren wat onveranderbaar is, én de wijsheid om het onderscheid tussen die twee te weten.

Wat is veranderbaar en wat niet, in relatie tot het onderwerp spreken in het openbaar ? Om eens op één element in te gaan: de werkelijkheid is een feit, het publiek is daar en het enige waar verandering mogelijk is ben JIJ. We zien de wereld niet zoals die is, maar zoals we zijn. Dat heb je vast al eerder gelezen of gehoord. In veel situaties van opwinding of spanning vallen we terug op automatische patronen.
Dat brengt met zich mee dat we de strengheid waarmee we naar onszelf kijken en onszelf beoordelen of zelfs veroordelen ook projecteren op ons publiek, dat er naar ons idee dus net zo over zal denken als wij. En dát is natuurlijk gewoon níet waar. De werkelijkheid is dat het publiek zijn eigen dingen over jou denkt en ik durf je te verzekeren dat dat vrijwel altijd veel positiever is dan wat jij over jezelf denkt.

Hoe meer je in het NU bent, hoe meer je bovengenoemde automatische patronen kunt loslaten en juist dát is één van de effecten van Speaking Circles.

Hoe doorbreek jij die automatische patronen ?
Hoe blijf jij voor een groep in het nu ?
Plaats s.v.p. een reactie en laat ’t weten.

Hartelijke groet,
Stef de Beurs

 

Waar praat je niet graag over?

Geïnspireerd door de video van Brené Brown (hieronder weergegeven op 26 november 2012), wil ik het met je hebben over kwetsbaarheid, moed, authenticiteit, schaamte en angst.
Over angst en moed heb ik eerder geschreven in “Heldhaftig” van 16 oktober 2012, in die zin van ergens angst voor hebben en het dan tóch doen.
Brené Brown heeft het in haar video over schaamte die je kunt uitleggen als angst voor het verbreken van de verbinding, de verbinding met anderen waar we allemaal van nature naar streven. Om verbinding te realiseren moeten we onszelf toestaan volledig gezien te worden, feitelijk in de spotlights van anderen staan. En daar komt moed weer om de hoek kijken: de moed om onvolmaakt te zijn en onszelf daarin volledig accepteren. Dus kwetsbaar en authentiek.

Van cursisten heb ik nogal eens gehoord dat zij er op hun werk niet over spraken wanneer zij een workshop of cursus spreken in het openbaar gingen volgen. Uit schaamte soms, want dat moet je toch gewoon kunnen? Of angst wellicht, voor afwijzing? Mogelijk tot dat moment niet wetend, dat het grootste deel van de mensen niet graag op deze manier in het middelpunt van de belangstelling staat. Je bent dus niet de enige. Hoe minder je erover praat, hoe meer last je er van hebt. En hoe harder je vecht tegen de angst of schaamte, hoe groter het is of kan worden. Want waar je flink energie in steekt (=hard tegen vechten), daar krijg je meer van.

Ik wil je hier nadrukkelijk uitnodigen om te reageren:

Praat je hier weleens over, op ’t werk? met vrienden? Hoe reageren die anderen? Of, waarom praat je er juist niet over? Wat belemmert je om er open over te praten?

Hartelijke groet,
Stef

De context van spreken in het openbaar

Naar aanleiding van ‘n vraag van een lezer ga ik wat dieper in op context: De situatie waarin je communiceert bepaalt mogelijk hoe je je daarbij voelt en hoe je reageert. Misschien zelfs juist als je dat niet wilt.

Als je vooraf je héle verhaal hebt bedacht, loop je een ernstig risico dat het verhaal met jou aan de haal gaat. Daarbij maakt het niet uit of het nu gaat om een speech, vergadering of bijvoorbeeld ’n netwerkbijeenkomst. Het is namelijk niet makkelijk om in het nú te zijn, in verbinding met je publiek of gesprekspartner, én gelijktijdig het verhaal uit je hoofd tevoorschijn toveren. Dit is wellicht nog sterker het geval, als je er een belang bij hebt, zoals bij een verkooppraatje of een netwerkbijeenkomst met een voor jou vergelijkbaar doel. Dan ligt er namelijk ook druk op. Lees in dit verband ook tip 2 over voorbereiding.

Bedenk ook dat de ene netwerkbijeenkomst ’n heel andere uitwerking op je kan hebben dan de andere. Ben je bijvoorbeeld met ’n flinke groep gelijkgestemden bij elkaar om te leren, dan is ongetwijfeld de druk om te presteren of te scoren minder groot of zelfs niet aanwezig. Aan de andere kant kun je bij een zakelijke netwerkbijeenkomst veel eerder de druk ervaren om ’n opdracht binnen te halen of iets dergelijks. Het is goed om het onderscheid te herkennen, te erkennen én er dan iets mee te doen.

Verwacht je dergelijke druk, doe dan voor de verandering even ’n oefening kort vooraf op een plek waar je even alleen bent: Doe je ogen dicht en ga met je aandacht naar ’n plekje in jezelf waar je niets hoeft, waar je niets hoeft te presteren of bereiken en volkomen je rustige zelf kunt zijn. Zak daar even in en geniet van de rust die dat geeft. Als je dat hélemaal kunt ervaren, anker dat dan door bijvoorbeeld twee vingers te kruisen of iets dergelijks. Tijdens het evenement kun je die rust weer oproepen met dat anker.

Verder kun je je afvragen, wat netwerken voor jou betekent. Valt het voor jou onder ZIJN of onder DOEN. Hoewel het woord netwerken op het laatste, doen, lijkt te wijzen is het nog maar de vraag om welke actie het gaat. Is het dan spreken of luisteren en in welke verhouding. Je bent vast wel eens tijdens ’n netwerkbijeenkomst door iemand “overspoeld” met woorden. Hoe effectief was dat? Hoe snel wilde je weg bij die persoon? Hoe was dat voor jou, en zou je datzelfde een ander willen aandoen? Persoonlijk ben ik van mening dat ZIJN een belangrijker plaats inneemt dan DOEN.

Ga eens aan de slag met de oefening(en), die ik in tip 3 heb beschreven. Daarnaast, tip 1 is weliswaar van mei 2009 maar nog steeds actueel. Tot slot, misschien wil je de laatste nieuwsbrief wel lezen.

Ik nodig je van harte uit om hier te reageren.
Hartelijke groet,
Stef

Spreken in het openbaar – Tip 6

Bewegen of stilstaan ? Wat draagt bij aan jezelf zijn?, stilstaan of bewegen. Als er voldoende ruimte is kun je natuurlijk bewegen. Belangrijk daarbij is, dat je in de ogen van je publiek kunt blijven kijken, térwijl je beweegt. Meestal kun je zeggen, wat bij jou past is voor jou natuurlijk om te doen.

Spreken in het openbaar – Tip 5

Er wordt nogal eens gevraagd “waar laat ik m’n handen?”  Alles wat je ermee doet zegt feitelijk iets. Dus als je er niets mee doet, is het neutraal. Doe je je armen over elkaar dan komt het ontoegankelijk over. Hou je ze op je rug dan kom je wellicht belerend over. Wat je er ook mee doet, in Speaking Circles wordt je niet verteld wat je ermee moet doen. Al doende zul je zelf ervaren wat voor jou het prettigst is, wat het beste bij je past en wat bijdraagt aan jezelf zijn. In het algemeen kan ik erover zeggen: als je je armen gewoon langs je lichaam laat hangen, dan heb je ze altijd direct beschikbaar als je ze nodig hebt. Het kan best gebeuren dat je je armen als vanzelf gaat gebruiken.

Praktijkgevallen

Graag wil ik een recente eigen praktijkervaring van spreken in het openbaar met je delen. Ik was gevraagd om mee te werken aan de openingsceremonie van het Eigentijds Festival in Vierhouten. Bij voorbereidend overleg in de middag werd duidelijk dat het slim zou zijn als ik de reeds door ’n ander bedacht stukje tekst uit m’n hoofd zou leren. Zoals je wellicht begrijpt, ben ik er een groot voorstander van om je tekst bij een speech en dergelijke ter plekke te laten ontstaan. Nu ontkwam ik er niet aan, de tekst was al bedacht en (nog) niet de mijne.
Een van mijn collega’s maakte de zeer wijze opmerking: “je moet de tekst gaan voelen”. Ik moest ’t stukje dus uit m’n buik leren, als het ware. Zo gezegd, zo gedaan, en toen ik het met collega’s vooraf tijdens het eten wilde oefenen, werd me duidelijk dat spreken in het openbaar volgens onze eigen methode van Speaking Circles totaal niet samengaat met uit het hoofd geleerde tekst. Toen ik namelijk een van mijn collega´s in de ogen keek, kon ik geen verbinding meer maken met de geleerde tekst. Simpel omdat het geheugen daarvoor onbereikbaar is als je iemand in de ogen kijkt. Dat was goed om te ervaren, zodat ik in dit geval beter verbinding met de tekst kon hebben, dan verbinding met het publiek.
Bovendien, ik stond tijdens de ceremonie ergens in het centrum van een grote cirkel met daaromheen circa 2000 mensen. Deze mensen stonden toch al redelijk ver weg. De microfoon kwam langs en ik sprak mijn stukje tekst. Het voelde goed, want de tekst paste inmiddels bij me. Daarnaast, het voelde goed om onderdeel te zijn van de openingsceremonie van het Festival waarvan ik al meer dan 10 jaar deel uitmaak en dat ik een warm hart toedraag. Tot slot, het voelde goed omdat de tekst verband hield met de krachtcentrale van het 3e chakra, de verbinding met de aarde, de zon….. én mijn eigen intenties met betrekking tot mijn werk hier en nu. De deelname aan de slotceremonie ´n paar dagen later maakte het geheel compleet. Weer een ervaring rijker dus.

Synchroniciteit

Een paar jaar geleden zag ik de Zweedse film “As it is in Heaven” van Kay Pollak. Werkelijk een fenomenale film en direct erna was ik geinspireerd om een workshop te ontwikkelen die later Perfect Partner Plan ging heten, een workshop voor singles om te werken aan zichzelf ten gunste van hun toekomstige relatie. En natuurlijk ook over het aantrekken van een partner. Echter, er was geen enkel verband tussen de film en Perfect Partner Plan. Er was geen enkele rationele reden te bedenken waarom ik nu juist door deze film tot de nieuwe workshop werd geinspireerd. Het was gewoon ’n gevoel in de trant van “dit moet ik doen”. Gelukkig luister ik daar steeds vaker naar, zoals ook vorige week.
Na ’n periode van borrelen in hoofd en lijf over het oprichten van een school op het gebied van communicatie en vooral het leven kwam er ineens ’n naam in me op. Op 27 mei 2009 heb ik tot die naam besloten en de domeinnaam ook geregistreerd: www.accl.nl ofwel Academie voor Communicatie & Leven. Dit alles met het doel om in de toekomst een breder programma neer te zetten, niet alleen op ’t gebied van communicatie maar breder, over het leven. Daarnaast is het de bedoeling ook opleidingen t.a.v. communicatie te gaan opzetten.
Op diezelfde 27 mei kreeg ik ’n berichtje van iemand die ik ken over de laatste Happinez (nr.3, 2009), waarin ’n interview staat met de maker van de film As it is in Heaven, Kay Pollak. Dezelfde dag naar de winkel om Happinez te halen en bij het lezen van ’t interview kreeg ik steeds meer kippenvel. Wat bleek? Zo’n 22 jaar geleden had hij z’n huidige partner leren kennen op dé manier, zoals ik die promoot aan het slot van mijn workshops Perfect Partner Plan. Een synchroniciteit, die je niet kunt verzinnen. Ofwel, hoe mooie dingen, situaties, etc. je gewoon kunnen toe-vallen. Wat is ’t leven mooi.

Spreken in het openbaar – Tip 4

Apparatuur: Beamer, powerpoint, etc.

Mijn visie hierop is: hoe minder apparatuur, hoe beter. In veel lezingen tref je in het midden voor het publiek het scherm aan waarop via een beamer een en ander wordt vertoond tijdens de lezing. Dat betekent dat de apparatuur in het middelpunt van de belangstelling staat in plaats van degene die de presentatie geeft. In het ergste geval gaat de presentator aan de zijkant staan en leest voor wat er op het scherm verschijnt. Hinderlijk voor het publiek, want er is geen enkele verbinding met de spreker. Hinderlijk voor de spreker, want als het publiek naar een scherm kijkt ben je zelf ook uit verbinding met je publiek en dat kan je weer ongemak bezorgen. Bovendien leest het publiek het scherm sneller dan de presentator het kan voorlezen. Mensen kunnen niet zo heel veel dingen tegelijk, dus als ze op het scherm aan het lezen zijn, dan is de kans des te groter dat ze helemaal niet meer horen wat je te zeggen hebt.
Ik zou het graag willen omkeren: jij als spreker staat in het middelpunt van de belangstelling en als je persé apparatuur nodig hebt, zet die dan aan de zijkant. En reduceer het aantal beelden tot een absoluut minimum, het hoogst noodzakelijke. Laat als het even kan iemand anders op jouw signalen de apparatuur bedienen. Regelmatig heb ik meegemaakt dat een lezing opgeschort moest worden en zelfs een keer tussentijds afgebroken omdat de apparatuur problemen gaf. De presentator had zich dermate aan de apparatuur opgehangen, dat hij zonder de beelden gewoon niet verder kon. Dus als je dan toch appartuur gebruikt – soms ontkom je er natuurlijk niet aan – zorg dan dat je ook altijd zonder kunt.
Als het geven van een diapresentatie het hoofddoel van de avond is, dan is het natuurlijk andersom: De apparatuur en scherm zijn hoofddoel en je tekst is dan alleen begeleidend. Als je niet om beelden heen kunt, zorg er dan ook voor dat je apparatuur en dergelijke ruim op tijd in de zaal hebt getest. Zo kom je tijdens je presentatie niet voor verrassingen te staan. Als je een zgn. flip-over gebruikt, beperk dan de tijd dat je erop schrijft. Je hebt tijdens het schrijven nl. geen verbinding met je publiek. Voor al deze apparatuur geldt mijns inziens: als het géén adequate functie vervult, laat het dan maar achterwege. Als de apparatuur dient als afleiding van jezelf, zorg dan dat je zelf graag in het middelpunt van de belangstelling staat en laat het niet aan de apparatuur over.
Succes. Stef

Spreken in het openbaar – Tip 3

Relational Presence – Aanwezigheid in relatie:

Doe eens de volgende oefening met ‘n vriend of vriendin, die dit ook eng vindt en/of die je vertrouwt. Ga op je gemak tegenover elkaar zitten, zonder tafel ertussen. Zet een kookwekker ofzoiets op 1 minuut en kijk elkaar alleen maar in stilte in de ogen. Dat stil zijn is erg belangrijk. Het kan gebeuren dat je erom moet lachen. Dat is OK, maar “geef er geen woorden aan”. Probeer ’t dan telkens opnieuw……. tot ’t lachen vanzelf over gaat. Lukt dat, maak er dan 5 minuten van, eerst ook weer in stilte.
Daarna ieder 5 minuten mét de mogelijkheid om te praten terwijl de ander uitsluitend stil luistert:
Blijf elkaar in de ogen kijken. De één heeft de mogelijkheid te spreken, vanuit zichzelf en dat mag niet over de ander gaan. Spreek vanuit jezelf. Wat is nu belangrijk en komt nu in je op om te delen? Let op: je kúnt spreken en je kúnt ook stil blijven. De ander mag niet verbaal reageren, alleen vol aandacht luisteren, beschikbaar zijn met de ogen. Op wat gezegd wordt, gaat de ander niet in, ook niet in zijn/haar 5 minuten, of later.
Daarna dezelfde mogelijkheid van 5 minuten voor de ander, waarbij dezelfde afspraak van hiervóór van toepassing is.
Waar dient dit alles toe? In feite is dit ook voorbereiding, voorbereiding om voor een publiek aanwezig te zijn in relatie met één persoon tegelijk. Hier kom ik in een volgende tip op terug. Succes, Stef

Spreken in het openbaar – Tip 2

Mijn visie op voorbereiding.

Natuurlijk is enige voorbereiding handig, maar niet zoals vaak gedacht wordt. Ga een speech vooral niet vooraf uitschrijven. Laat dit s.v.p. over aan de Voorbereidingtroonrede van de koningin. Als je dat doet, wat ga je dan met die uitgeschreven speech doen? Enerzijds kun je hem voorlezen, maar dat is absoluut niet spontaan en komt dus heel kunstmatig over. Bovendien, door het voorlezen, heb je vrijwel geen verbinding met je publiek. Anderzijds zou je de uitgeschreven speech uit je hoofd kunnen leren. Dat is eveneens niet erg spontaan en er zit nog een nadeel aan: Als je de draad van je verhaal kwijt bent, loop je het risico de draad niet meer terug te vinden. Bovendien kun je niet makkelijk inspelen op vragen of opmerkingen uit het publiek. Ga na wat je al weet over de onderwerpen van je speech en noteer wat steekwoorden over wat je ter sprake wilt brengen. Verdiep je in onderwerpen waarover je meer informatie nodig hebt.
Als van je verwacht wordt dat je een speech gaat houden, dan is de kans groot dat jij ook voldoende over het onderwerp weet. De meeste informatie zal dus al in je zitten, zogezegd. Het hoeft er alleen maar op het juiste moment uit te komen. Als je onderwerp bijvoorbeeld bestaat uit 7 items, schrijf dan 7 steekwoorden op een kaartje. Op technieken als Powerpoint kom ik zeker nog ’n keer terug. Laat in de weken of dagen voorafgaand aan je speech nu en dan je gedachten gaan over die items en wat je er allemaal over “zou kunnen” vertellen. Laat verder je gedachten gaan over het soort publiek waar je voor komt te staan. Zijn het mede-deskundigen t.a.v. het onderwerp of leken. Dat maakt natuurlijk verschil. Hoeveel tijd is er voor je speech beschikbaar? Heb je 20 minuten beschikbaar en ben je na 15 minuten klaar, prima. Je hoeft niet alle beschikbare tijd te vullen. Zorg dat je een klok, stopwatch of MotivAider hebt zodat je weet wanneer je je speech moet afronden. Als je al ervaring hebt met bijvoorbeeld Speaking Circles, ga ik er vanuit dat je voldoende zelfvertrouwen hebt om je speech in het moment te laten ontstaan. Zo niet, ga terug naar tip 1. Autorijden leer je ook niet in één rijles. 🙂
Andere voorbereidingen. Het is erg prettig om vooraf te weten hoe de zaal eruit ziet. En wat zijn de mogelijkheden van geluidsinstallatie? Is er een microfoon met of zonder draad? Kun je de microfoon meenemen terwijl je voor het publiek beweegt? Zaken die je vooraf even kunt nagaan. En als dit allemaal niet mogelijk is, neem ’t zoals ’t komt.

Spreken in het openbaar – Tip 1

Volg eens ’n workshop of cursus. De eerste tip is natuurlijk een open deur. Maar hoe vanzelfsprekend is die open deur eigenlijk? Voor zoiets als autorijden zou je het niet in je hoofd halen om zonder rijles de weg op te gaan. Het is dus heel normaal om voor een nieuwe vaardigheid ’n cursus te volgen. Of, om een bestaande vaardigheid verder te verfijnen. Of, om een bestaande belemmerende overtuiging te vervangen voor een helpende overtuiging.

Wij mensen zijn soms zo veeleisend t.o.v. onszelf, dat we verlangen dat we dit zomaar moeten kunnen. En ja, het liefst meteen perfect. Herkenbaar? Er zijn workshops en cursussen in alle soorten en maten en dat is niet voor niets. Mensen zijn er ook in alle soorten en maten. Als je dus, misschien juist zonder dat je weet waarom, aangetrokken wordt door een bepaalde cursus dan is de kans groot dat het voor jou de juiste is. Veel succes! Stef

De beloning voor geduld is….. geduld

Een cliënt heeft mij onlangs geïnspireerd ’n artikel te schrijven over geduld. Zij is, zoals ze zelf vertelde, nogal ongeduldig. Voor mij was het net alsof ze me de onuitgesproken vraag voorhield hoe ’t met mijn eigen geduld of ongeduld gesteld is.
Het eerste wat me daarover te binnen schiet is, hoe mijn vader vroeger duidelijk kon maken dat ik zo ongeduldig was. Natuurlijk geloofde ik dat toen niet. Als ik iets wilde realiseren, kopen of maken, dan wilde ik dat gewoon “meteen”….. en niet morgen. Dat vond ik niets met ongeduld te maken hebben. 🙂 Eerder jeugdig enthousiasme toch. Maaaar, gelijk had hij wel natuurlijk.
Toen ik in 1995 (na zo’n 7 jaar therapietijd) de NLP-opleiding volgde, wilde ik het liefst zo snel mogelijk mijn praktijk als administratie- en belastingconsulent aan de kant doen om “met mensen te gaan werken”. De omstandigheden van de realiteit waren toen tegenstemmers. Ik was net gescheiden, verhuisd en had voldoende verplichtingen om me van dat avontuur af te houden. Als ik er nu op terug kijk, was dat maar goed ook. Er was nog wel wat werk aan de winkel om me voor te bereiden op zo’n stap om mensen te gaan begeleiden. En gaandeweg werd steeds duidelijker dat ik niet precies wist welke kant ik met dat begeleiden op wilde. Zo ontstond mijn zoektocht naar mijn doel. Met redelijk veel ongeduld, hoor.
Zo gebruikte ik o.a. een intensieve weektraining in 1999 voornamelijk voor die zoektocht, terwijl het voorbereidingswerk daarmee uiteraard gewoon doorging. Veel workshops, cursussen en boeken passeerden de revue….. tot ik in maart 2001 in een Speaking Circle terecht kwam.
Toen werd duidelijk dat dit mijn startpunt zou zijn. Na de opleiding later in dat jaar was helemáál duidelijk dat mijn oude werk z’n langste tijd had gehad.
In 2002 stak opnieuw mijn ongeduld de kop op. Mijn ongeduld werd begin dat jaar volledig bevredigd door mijn opvolger, want binnen de tijd van 1 kop koffie was de deal rond en kon ik aan mijn afronding beginnen: de overdracht van mijn praktijk. Pas toen heb ik écht geleerd wat geduld betekent. Namelijk, doorgaan, doorgaan, volhouden en doorgaan…… tot 14 maanden later het werk voltooid was en de praktijk overgedragen. De zwaarste tijd van mijn werkzame leven, waarin mijn ongeduld radicaal op de proef werd gesteld.
Met als beloning: uitrusten én geduld. Nu ik er zo op terugkijk, mag ik er toch wel dankbaar voor zijn dat ik de waarde van geduld heb leren kennen. Want nog regelmatig blijk ik juist geduld nodig te hebben.

Groots acteren in 3 stappen

Dit is de titel van het zeer recente boek van Frederik de Groot over zijn 3 stappen plan bij acteren. Omdat ik Frederik ken wilde ik het boek lezen, maar ook vanwege mogelijke raakvlakken met mijn eigen werk en visie. Op ’n morgen kort geleden begon ik te lezen…. en het liet me niet meer los. In één adem heb ik het boek uitgelezen. Stap 1 en 2 zijn in dit verband voor mij niet de meest in het oog springende stappen. Voor acteurs zijn deze 2 stappen ongetwijfeld reeds bekend, zo heb ik begrepen. De meest spraakmakende stap is nummer 3: strategie. Bij “strategie” is in eerste instantie het “doel” van belang en vervolgens bepaal je een strategie om je doel te realiseren.
Kenmerkend bij de strategie is het “benaderen van je doel” in plaats van “vermijden van wat je niet wilt”. Op dit vlak staan in het boek ook ’n paar bijzonder prachtige voorbeelden. In het laatste geval (vermijden van wat je niet wilt) beweeg je juist van je doel af. Dit kan een heel typerend gevolg zijn van feedback die focust op wat er niet is, nog altijd een veel voorkomend verschijnsel in het dagelijks leven en ongetwijfeld ook bij acteren.
En tevens een raakvlak met Speaking Circles, een van mijn workshops. Ook daarin werken we aan het benaderen van je doel, nl. vrijuit spreken in het openbaar. Elke focus op angst of ongemak levert nl. méér angst of ongemak op. Ook hierbij is de strategie van belang: de verbinding aangaan met je publiek en daaruit je kracht ervaren en uitbreiden.
Dit boek van Frederik is niet alleen erg van belang voor acteurs, nog veel belangrijker is het voor regisseurs, vind ik, vooral om hun focus te kunnen verleggen om sneller bij het doel te komen. Het boek is te bestellen via:www.livingproductions.nl

Damestasjes en herenbroekzakken

Er zijn misschien wel ontelbare manieren om jezelf te ontwikkelen op diverse gebieden van het leven. Deze was ik nog niet eerder tegengekomen: “Damestasjeslezen”, ontwikkeld en beschreven in het gelijknamige boek door Yoeke Nagel, ISBN 978-90-7740-858-2.
Het boek is met ontzettend veel humor en wijsheid geschreven en ook met veel openheid. Dames die een handtas gebruiken, bijna allemaal dus, dragen feitelijk permanent hun persoonlijke orakel met zich mee. Maar niet alleen dat. Via ’n stuk bewustwording over de inhoud en betekenis van je eigen tasje kun je ook wijzigingen aanbrengen, als je dat wilt. Daar komt het opstellingenwerk van Bert Hellinger (familieopstellingen, systeemopstellingen, etc.) om de hoek kijken. De manier waarop alles komt te liggen als je een damestasje leeggooit is van invloed, maar ook als je er dingen aan toevoegt of juist verwijdert.
Bij een volgende onmoeting met Yoeke kieper ik vrijwillig mijn rugtas leeg in het volste vertrouwen dat zij zorgvuldig omgaat met de duiding van de spullen die ik allemaal met me meesleep. Hoewel ik niet veel ervaring heb met damestasjes (behoudens “niet aankomen”), is er ook ’n hoofdstuk over herenbroekzakken. ……. “heren zijn net eekhoorntjes”, lees ik. Leerzaam en leuk boek !!
Hart van Nederland heeft er begin november 2008 aandacht aan gegeven (helaas niet meer te zien). Yoeke geeft ook workshops en je kunt haar natuurlijk uitnodigen voor bijvoorbeeld een netwerkbijeenkomst. Kijk op www.Yoeke.com

Relational Presence 1

Laten we het begrip “Relational Presence” (RP) eens onder de loep nemen. Even vrij vertaald kom ik op “Aanwezigheid in Relatie”. Het gaat hierbij om het aanwezig zijn in het moment, in verbinding met jezelf én in verbinding met die ander. Relational Presence is feitelijk de basis van Speaking Circles. Natuurlijk zijn er meer elementen die Speaking Circles zo krachtig maken, maar alles begint bij RP: twee personen die elkaar in alle eenvoud en neutraliteit in de ogen kijken, met wat zich ook maar aandient in die verbinding. Dat kan in stilte, maar ook als de een aan het woord is en de ander beschikbaar is om vol aandacht te luisteren….. zonder te reageren of te onderbreken en dergelijke.

Een van de mogelijke gevolgen hiervan is dat de spreker zich gezien en gehoord kan voelen en tevens veelal tot rust kan komen in die aanwezigheid (RP).

Een prachtig voorbeeld hiervan kreeg ik onlangs toegestuurd door een cursist en wil ik graag met je delen:

“………….. vanochtend stond er al een hijgende en zwetende hoogleraar met afwijzingsbrieven te zwaaien die ik toch echt NU moest verwerken. Tijdens zijn redevoering waarom het toch echt NU moest gebeuren heb ik hem heel rustig recht in zijn ogen aangekeken en zijn verhaal aangehoord. In plaats van het verhaal 3 keer vluchtig te herhalen zei hij nu al na de eerste keer (waarin het tempo met de zin langzamer werd): “ik geloof dat ik dit wel aan jou kan overlaten.” Hij was gerustgesteld en ik ontspannen. Relational presence at work!”

In het middelpunt van de belangstelling

Vanmiddag met onze twee Siamezen naar de dierenarts. Ze waren weer toe aan hun jaarlijkse prikronde tegen kattenziekte en andere enge dingen. Mand op de behandeltafel en deurtje open. Bij de meest katten moet je ze dan uit hun mandje trekken. Zo niet deze aristocats, die niets liever willen dan “in het middelpunt van de belangstelling” staan. “Ha, nieuwe handen die me kunnen aaien en wat valt hier veel te ontdekken. Een schuifdeur die je makkelijk open kunt duwen.” Als de dierenarts even de kamer uit gaat om de injecties te pakken, zitten ze haar na te staren tot ze weer terug komt. Laten zich gewillig onderzoeken, staan zelfs doodstil op de weegschaal. En weten nog te spinnen en kopjes te geven als de naald erin gaat, waarmee ze weer ’n jaar gevrijwaard zijn van enge ziektes. De meest katten rennen na zo’n behandeling weer snel hun mandje in. Maar Patty en Ranky kunnen er geen genoeg van krijgen…… en de dierenarts ook niet.
Zo zou ’t voor ons allemaal mogen zijn: “in het middelpunt van de belangstelling” staan én er ook van genieten. Genieten van al die aandacht.

Apporteren

Hij piept en kijkt me langdurig met zijn hondstrouwe ogen aan, alsof ie ook ’n Speaking Circle heeft gevolgd.
Ik zit op kantoor en hij is zijn balletje komen brengen. Of ik dat even de trap af wil gooien. Dat kan vanuit kantoor en dan knalt ’t balletje, kaatsend door ’t trappenhuis, naar de huiskamer. Hij sprint erachteraan, spoort ’t balletje op, en komt er meteen weer mee naar boven. Dit gaat zo’n keer of 20-30 door tot ik ’t redelijk zat begin te worden. Want telkens legt hij ’t balletje naast m’n stoel, gaat liggen en laat van zich horen, kijkt me aan alsof ie wil zeggen “doe ’t dan”. Als ik dan ’t balletje pak, springt ie al in de starthouding om de trap af te spurten. Toen híj ’t kennelijk ook zat was, kwam ie zonder balletje naar boven en dook in z’n mandje, Patty, de macho en Siamees van geboorte.

Strijken…… en Flow

Afgelopen vrijdag was ik toe aan een nieuwe strijkbout. De oude gaf na 13 jaar niet meer de automatische stoom, die het strijken juist zo makkelijk maakt. Gisteren was daar het grote moment: het eerste strijkwerk met de nieuwe strijkbout. Nadat ik jaren geleden heb leren strijken, herken ik nu de overeenkomst met bijvoorbeeld Speaking Circles. Tenslotte is alles vergelijkbaar met alles. Het begint met “aandacht”, vol aandacht aanwezig zijn met wat je aan het doen bent. In het geval van strijken heeft dit wat mij betreft te maken met het juiste neerleggen van de broek of het overhemd. Zonder die aandacht, streek ik er juist kreukels bij in plaats van eruit. De volgende fase werd “gemak”. Nadat ik had geleerd er aadacht aan te besteden werd strijken veel gemakkelijker. Inmiddels, als er voldoende strijkgoed ligt, ontstaat er zelfs ruimte om “flow” te ervaren……. zeker met de nieuwe strijkbout.
Bij Speaking Circles, en ongetwijfeld veel andere activiteiten, is het al niet anders. Het begint met aandacht, aandacht geven aan je publiek….. in het nu aanwezig zijn met je publiek. Daaruit volgt gemak, met gemak in het middelpunt van de belangstelling staan en je zegje doen. Naarmate je daarbij meer en meer gemak ervaart, kun je plotseling….. zomaar ineens flow ervaren. Je zit midden in je verhaal, hebt geen idee van de tijd…… en dan, totaal onverwacht, is je tijd om. Alsof het maar 30 seconden waren……. terwijl je nog heel lang door zou kunnen gaan. Wellicht dat een Speaking Circle de Luxe dan uitkomst biedt, want daar heb je voldoende tijd om wellicht je hele verhaal af te maken.
Probeer ’t eens uit, als strijken juist niet je grootste hobby is. Zou het dan niet leuk zijn als je het “idee” hebt dat je na 30 seconden al klaar bent met de hele berg strijkgoed. 🙂

Speaking Circles is als…… “je rijbewijs halen”.

Voordat je in Nederland met een auto de weg op mag, heb je een rijbewijs nodig. Je neemt rijles en in een veilige omgeving begin je voorzichtig met je eerste stappen op de openbare weg. In het begin heb je ongetwijfeld niet alles in de hand en kan de rijinstructeur gelukkig nog ingrijpen als je in de fout gaat. Na verloop van ’n aantal lessen doe je examen en mag je uiteindelijk zelfstandig de weg op. Dan begint ’t pas echt, met vreemde situaties die je tijdens je rijles nog nooit hebt meegemaakt. Je krijgt te maken met aggresieve medeweggebruikers, sneeuw en ijs, nare vragen van de politie als je te snel hebt gereden, etc. etc.
Bij Speaking Circles is het al niet anders. In de echte wereld buiten Speaking Circles loop je tegen situaties aan die je nog niet eerder hebt meegemaakt….. en met de kracht die je bij Speaking Circles hebt opgedaan, ga je ermee om. Met vertrouwen in jezelf ga je ermee om, ook als ’t eens ’n keer niet makkelijk is.

Het leven is als een flipperkast

Kort geleden werd ik wakker met het beeld van een flipperkast, dat het leven voorstelde. Ik ben een van de balletjes, onzichtbaar in de bak onderin de flipperkast. Eenmaal afgeschoten ben ik direct gescheiden van alle andere balletjes, koud en alleen. Bovenaan in de flipperkast begint ’t eerst nog even rustig, maar als snel knal ik overal tegenaan. Elke botsing levert punten op. Hoe heftiger de botsing hoe hoger het aantal punten. Zelfs de botsingen tegen de grenzen van het speelveld, mijn wereld, leveren punten op. Naarmate het spel vordert gaat ’t er iets rustiger aan toe. En juist als ik in rustig vaarwater denk te komen, knal ik tegen de deurtjes bij de uitgang aan. Dan begint het hele spel van botsingen opnieuw, met nog meer punten tot gevolg.
Zo voel ik me in het leven nu en dan ook een speelbal. Bij elke botsing doe ik leerervaringen op, in de hoop die niet meer tegen te komen. En dat is een illusie gebleken. Juist als ik denk iets wel geleerd te hebben, knal ik tegen zo’n puntenmaker aan. Als ’n soort tentamen. Op zulke momenten denk ik weleens dat het leven niet eerlijk is. Of ik verwijt mezelf dat ik er weer eens ingetrapt ben, het niet heb zien aankomen. Dat alles, terwijl ik toch de duidelijke overtuiging heb dat wij alles in ons leven zelf creëren. Inclusief de soort botsingen.
De wereld buiten de kast kan ik niet zien, zoals wij mensen de wereld ook niet kunnen waarnemen zoals die werkelijk is. Het enige dat is zie van de wereld om me heen, is de betekenis die ik er zelf aan heb gegeven. Laat ’t nou precies die betekenis zijn, die bepaalt hoe ik me erbij voel.
Uiteindelijk, na wat omzwervingen, rol ik rustig het leven uit en kom ik weer terecht bij de andere vertrouwde ballen in de opvangbak. Een welverdiende rustpauze voordat ik aan een volgende reis begin.

Vergaderen

Alweer ’n jaar of wat heb ik het idee dat vergaderen efficiënt moet kunnen. Zelf vergader ik niet zo veel, gelukkig overigens. Het toeval wil nu dat ik zo’n half jaar geleden werd benoemd tot voorzitter – met mijn instemming, hoor – van de gebruikers, inclusief mezelf, van een bedrijfsgebouw hier in Hoorn. Meer dan 7 jaar geleden, zeg maar voor mijn Speaking Circles tijd, zou ik met zo’n voorzittersschap niet hebben ingestemd, hoor. Veel te eng.
Enige tijd geleden was er de eerste vergadering, die ik zou gaan voorzitten. De agenda was uitgebreid en er stonden ’n paar mogelijk tijdrovende punten op. Een voorzittershamer had ik niet maar wel ’n klein klankschaaltje, dat een krachtig geluid kon produceren.
Aan het begin van de vergadering stelde ik nadrukkelijk voor dat slechts één persoon tegelijk aan het woord zou zijn. En zo geschiedde. Met slechts ’n enkele dreun tegen het klankschaaltje sloten we de vergadering ruim binnen de geplande tijd af…… tot tevredenheid van velen.
En voor mij was het goed om te ervaren dat mijn idee over efficiënt vergaderen praktisch uitvoerbaar was.

Cadeautjes

Kennelijk was ’t cadeautjesavond gisteren. Het was de laatste avond van de cursus Naar het Hart van de communicatie, die ik gaf in Alkmaar. Tijd om even stil te staan bij het einde van zo’n reis die ik samen met de cursisten heb mogen maken. Afscheid nemen en weer loslaten.
Tot mijn grote verrassing gingen enkele cursisten speechen, wat op zich al ’n cadeautje is aan het eind van zo’n cursus, die bol stond van spreken in het openbaar. Daarnaast werd ik verwend met verschillende flessen rode wijn, chocolade, bloemen, gedicht en ’n leuk rekenmachientje. De laatste avond stond aangekondigd in het teken van intuïtie. Hoe weten verschillende cursisten onafhankelijk van elkaar nu dat ik juist rode wijn drink en bijna geen witte?
Het zijn cadeautjes om mee te maken wat er gebeurt met mensen die de cursus volgen. De openheid, kwetsbaarheid, de moed om stukjes van jezelf te laten zien. Mooi om daarbij te mogen zijn. Een groot cadeau om te ontvangen. Dank je wel allemaal. Goed om hier even bij stil te staan, vooral omdat vanavond in Hoorn en morgen in Amsterdam de volgende cursus alweer van start gaat.

Aanwezigheid

Na 15 jaar aanwezigheid op het Internet, ja ja, zet ik nu mijn eerste schreden op het pad van Blog. Natuurlijk is het nog even wennen en de naam “Blog” vind ik helemaal niets, maar die is nu al zover ingeburgerd….. niets meer aan te doen. Mijn Blog artikelen zullen voornamelijk gaan over “communicatie”, in vrij brede zin: alle vormen van communicatie tussen mensen onderling, maar ook over de communicatie die we met onszelf voeren.
Tot zover op dit moment.