Categoriearchief: Interne criticus

Perfectionisme

Je eerste speech moet natuurlijk meteen wel perfect zijn………..toch.

Waar focus je op ?

We kunnen spreken, vaak al heel lang, dus moeten we dat ook voor een groep kunnen doen, en wel meteen heel goed ook. Hoe hoog leg je die lat eigenlijk voor jezelf. Welnu, onlangs gaf ik weer eens ’n training en ik vroeg de cursisten om te laten zien hoe hoog ze die lat leggen. Het resultaat: vrijwel allemaal stonden ze met de arm gestrekt in de lucht. Nu had ik even de ondeugende neiging om ze zo een uurtje te laten staan. Dan voel je wel dat ’t erg zwaar is, maar kom ik ook tijd te kort voor de training.

Waarom we met spreken in het openbaar zo perfectionistisch zijn, is wellicht heel persoonlijk. Maar er is ongetwijfeld ook een gemeenschappelijk element te vinden. M.i. is die te vinden in de mate waarin we onszelf accepteren zoals we zijn mét onze imperfecties. Voorbeeldje: Al best vaak heb ik gehoord dat ’n cursist wil kunnen speechen zoals Barak Obama. Dan ben je jezelf aan het vergelijken met iemand anders. Dat genereert alleen al een verschil tussen hoe je bent / doet en hoe je zou willen zijn / doen. Dat gaat je echt niet helpen om tevreden te zijn over je eigen prestaties. Je legt de lat alleen maar nog hoger. Speechen als Obama is voor Obama. Speechen als jezelf gaat over jou. Je wilt toch ook niet dat iedereen jou gaat nadoen.

Want jij bent uniek en dan moet je niet voor Obama willen doorgaan. Als je het talent van ’n ander wilt, accepteer je niet hoe je zelf bent. Begin dus m.i. met het accepteren van jezelf mét jouw talenten én tekortkomingen. Je bent goed zoals je bent. Als je verpleger wilt zijn, dan ga je naar school. Wil je treinmachinist zijn, dan ga je ook naar school. Wil je leren spreken in het openbaar, dan ga je dus ook naar school…… al hoef je daar geen 4 jarige opleiding voor te kiezen. Je hebt nl. alle ingrediënten – stem, longen, ogen, oren, etc. – al in huis. Je hoeft alleen maar wat mogelijkheden toe te passen die je nog niet kende.

Dat is precies waar Relational Presence om de hoek komt kijken: Om de mogelijkheden van de ingrediënten die je al hebt gecombineerd in te zetten en dát te oefenen. Op dezelfde manier als wanneer je autorijles neemt. Klik hier voor meer info over die mogelijkheden.

Succes en Hartelijke groet,
Stef de Beurs

Interne criticus

Even ’n vraagje, heb jij ’n interne criticus? Zo nee, zoek dan hulp want er is wellicht iets vreemds aan de hand. 🙂
Zo ja, prijs je gelukkig en lees verder. Die interne criticus zal je ongetwijfeld van nut zijn. Hij/zij kan je behoeden bij allerlei (grote of kleine) gevaarlijke situaties, maar ook in je contacten met anderen om je heen. De vraag is alleen of je interne criticus gevuld is met actuele of met oude informatie.

Ooit had ik een cursist, die door een ouder was opgevoed met de strenge regel denk altijd goed na vóór je wat zegt. Toen ik op ’n punt in de cursus voorstelde om vooral het denken achterwege te laten, sprak ik op dat moment regelrecht een van zijn ouders tegen……. en daar moest hij zich eerst overheen zetten. Zo´n stem van je ouder(s) maakt ’n belangrijk deel uit van je interne criticus, soms nuttig en soms buitengewoon belemmerend.

Met tips, goedbedoeld advies (gevraagd of ongevraagd) en met verbeterpunten wordt die interne criticus voeding gegeven. De interne criticus als je innerlijke stem die kritiek op je heeft en voor gedachten zorgt als: “Doe niet zo raar; dat kun je niet zeggen; niemand zit op die boodschap te wachten; doe normaal met je handen, etc.

Helaas is het zo dat tips ter verbetering, veelal vertaald als kritiek (of feedback omdat dat mooier klinkt), veel beter blijft hangen dan waardering.
Zoals je begrijpt heeft die interne criticus helemaal geen bevestiging nodig, want wij zijn al overdreven kritisch op onszelf. We kunnen wel stellen dat er níemand zo kritisch op ons is als wijzelf. Je kunt die interne criticus vergelijken met een weegschaal, zoals hiernaast afgebeeld.
Aan de linker kant liggen alle oordelen over je eigen gedrag als je voor een groep staat, inclusief (eventuele) schaamte. De waardering die je ontvangt (in ieder geval tijdens een Speaking Circle), komt op het schaaltje aan de rechter te liggen. Daardoor kan de weegschaal meer in balans komen. Als de interne criticus zwaarder weegt, dan kun je dat merken aan het verschil tussen wat je zelf vindt over je eigen zijn voor de groep en wat de andere deelnemers daarvan vinden (vaak véél positiever). Naarmate je dat verschil als kleiner ervaart, zul je je meer op je gemak voelen voor de groep en tevens ervaren dat je meer jezelf bent.

Succes en Hartelijke groet,
Stef de Beurs