Hij piept en kijkt me langdurig met zijn hondstrouwe ogen aan, alsof ie ook ’n Speaking Circle heeft gevolgd.
Ik zit op kantoor en hij is zijn balletje komen brengen. Of ik dat even de trap af wil gooien. Dat kan vanuit kantoor en dan knalt ’t balletje, kaatsend door ’t trappenhuis, naar de huiskamer. Hij sprint erachteraan, spoort ’t balletje op, en komt er meteen weer mee naar boven. Dit gaat zo’n keer of 20-30 door tot ik ’t redelijk zat begin te worden. Want telkens legt hij ’t balletje naast m’n stoel, gaat liggen en laat van zich horen, kijkt me aan alsof ie wil zeggen “doe ’t dan”. Als ik dan ’t balletje pak, springt ie al in de starthouding om de trap af te spurten. Toen híj ’t kennelijk ook zat was, kwam ie zonder balletje naar boven en dook in z’n mandje, Patty, de macho en Siamees van geboorte.