
Eerder heb ik over een praktijkervaring geschreven, waarbij het niet om mijn eigen tekst ging. Dit keer een nieuwe ervaring van ergens in 2017 en wat ik ervan geleerd heb blijft actueel en is ook voor jou van waarde.
Het ging dit keer om ’n tekst van een A-viertje en ik had het ook mogen voorlezen. Dat is nou net ’n uitdaging voor mij om ’t dan toch uit m’n hoofd te leren en het dan ook echt goed te doen. Gezien de inhoud zou je ook kunnen zeggen, uit ’t hoofd, hart én buik. Dit keer had ik ruim de tijd, meerdere weken. Ik heb dus 4 dingen gedaan om het voor elkaar te krijgen.
- Visueel: Ik heb het stuk regelmatig gelezen, soms ’n paar keer per dag, dan weer even niet, soms elke dag één keer, etc.
- Auditief: Ik heb de tekst ingesproken op m’n telefoon en regelmatig geluisterd als ik iets anders aan het doen was. Bijvoorbeeld in de auto, aangesloten op de stereo van de auto. Met de tekst van ruim 3 minuten en ’n uur achter het stuur tikt dat aardig aan, uiteraard op “repeat”. Soms sprak ik dan hardop mee en het gebeurde ook dat ik ogenschijnlijk niets hoorde, waardoor de tekst regelrecht m’n onbewuste in zal zijn gegaan.
- Kinesthetisch: De tekst heb ik ’n keer met de hand overgeschreven en daarna heb ik ‘m ’n aantal keer uit m’n hoofd opgeschreven……. totdat het goed en compleet was. Lezen en lopen gelijktijdig is ook een goede combinatie.
- Tot slot heb ik de tekst regelmatig hardop voorgedragen, totdat het goed was.
Toen het moment van de praktijk daar was, heb ik vooral de tijd genomen om rustig te spreken met voldoende pauzes, juist ook om de inhoud te laten boven komen. Ik was meer dan tevreden.
Onder het motto “wat de één kan, kan de ander leren”, doe er je voordeel mee…., maar alleen als het echt nodig is. Als de tekst van je speech niet vastligt of van ’n ander is, laat het dan maar spontaan ontstaan terwijl je spreekt. Zie daarvoor ook andere artikelen – o.a. over voorbereiding.
Succes en hartelijke groet,
Stef de Beurs

Nog niet zo lang geleden werd bekend dat de effecten van de Iceman (Wim Hof) wetenschappelijk werden aangetoond. Het betreft beïnvloeding van je lichaam met je geest. Nu is dat vanuit de NLP (Neuro Linguïstische Programmering) bezien niet zo vreemd, want een van de vooronderstellingen van NLP is: Lichaam en geest beïnvloeden elkaar over en weer. Niet zo verbazingwekkend dus, maar wetenschappelijk is het wél een doorbraak, omdat dit nog niet eerder was bewezen.
Het omgekeerde is natuurlijk ook het geval en daarover is nog niet zo heel lang geleden ook een en ander aangetoond door Amy Cuddy. Het gaat om de beïnvloeding van je geest door ons lichaam, meer specifiek onze lichaamshoudingen. Zij heeft ontdekt dat door bepaalde houdingen aan te nemen gedurende 2 minuten, het
testosteronniveau stijgt. En gelijktijdig daalt het cortisolgehalte (stresshormoon) in ons lichaam. Zij heeft deze houdingen HIGH POWER POSES genoemd (bovenste rij in onderstaande foto). Natuurlijk bestaat ook het tegenovergestelde: Low power poses (de onderste rij in dezelfde foto).
Die éne herinnering uit de workshop terughalen en gebruiken voordat je het podium op gaat. Neem voordat je het podium op gaat even kort de tijd. Ga als ’t kan even zitten en doe je ogen dicht. Ga in je gedachten terug naar die laatste keer, waarin je zo’n fantastische ervaring had voor een groep, tijdens een workshop of elders. Zie wat je toen zag, full color. Hoor wat je toen hoorde, in alle toonaarden. Kun je de waardering nog horen, die je kreeg? Ook al weet je de woorden niet meer precies, je weet vast nog wel de strekking van de waardering. En ook, voel wat je toen voelde!! En laat al die elementen van beelden, gehoor en het geweldige gevoel samenkomen in die ene ervaring….. en merk op wat ’t met je doet. Krijg je een (innerlijke) glimlach? Adem een keer goed in en uit, open je ogen…… en doe je ding.
Wat doe je als je de draad van je verhaal kwijt bent? Een veel voorkomende vraag tijdens de workshops. Er zijn natuurlijk verschillende manieren om de draad van je verhaal kwijt te raken. De invloed van je publiek door bijvoorbeeld vragen te stellen. Maar zelf kun je er ook de oorzaak van zijn, simpelweg door het ongemak bij het idee om de draad van je verhaal kwijt te raken. Waar je aandacht aan geeft, dat groeit. Dus als je (teveel) aandacht geeft aan dat idee, dan is de kans ook groter dát het zal gebeuren.
troonrede van de koningin. Als je dat doet, wat ga je dan met die uitgeschreven speech doen? Enerzijds kun je hem voorlezen, maar dat is absoluut niet spontaan en komt dus heel kunstmatig over. Bovendien, door het voorlezen, heb je vrijwel geen verbinding met je publiek. Anderzijds zou je de uitgeschreven speech uit je hoofd kunnen leren. Dat is eveneens niet erg spontaan en er zit nog een nadeel aan: Als je de draad van je verhaal kwijt bent, loop je het risico de draad niet meer terug te vinden. Bovendien kun je niet makkelijk inspelen op vragen of opmerkingen uit het publiek. Ga na wat je al weet over de onderwerpen van je speech en noteer wat steekwoorden over wat je ter sprake wilt brengen. Verdiep je in onderwerpen waarover je meer informatie nodig hebt.