Wat ik nu graag met jullie wil delen gaat over mijn ervaringen op de eerste dinsdag van 2006. Reeds mijn hele leven had ik belangstelling voor vrachtwagens en mijn wens om eens ’n dag op zo’n grote truck mee te reizen ging in vervulling.
Al vóór 4 uur in de nacht werd ik opgehaald, we hadden zelfs nog even tijd voor koffie. Daarna de vrachtwagen ophalen, hier dicht bij Hoorn. Eerst de boodschappen voor de komende dagen in de truck en de planning voor de dag van kantoor gehaald. Vervolgens een lege aanhanger van meer dan 13 meter aankoppelen, verlichting controleren en op weg naar Alkmaar. Onderweg was ’t uiteraard nog doodstil op de weg. Zo hoog boven het asfalt zag de 2-baans weg die ik zo goed ken er ineens heel smal uit. Aan weerskanten van de vrachtwagen is nog maar zo’n 20 centimeter over tot de strepen op de weg. Erg weinig voor z’n gevaarte. Ook viel me op hoe klein een rotonde is voor zo’n kolos. Eenmaal in Alkmaar bij een enorme bakkerij was het ’n drukte van belang met tal van andere vrachtwagens. Met ongelooflijke nauwkeurigheid stuurde Willem de truck met z’n achterkant de sluis in om te laden. Hoge karren met brood verdwenen in de aanhanger, ook een taak van de chauffeur. In dit geval met z’n hulpje voor één dag. Een bijrijder voor bijvoorbeeld het laden en lossen is kennelijk al wegbezuinigd doordat alle goederen op grote karren of pallets staan. Tillen komt niet meer voor en zou ook te veel tijd in beslag nemen. Waar zijn al die werkloos geworden bijrijders gebleven?, vraag ik me af. Ongetwijfeld wél goed voor alle truckers-ruggen.
De lading werd vastgezet, vrachtpapieren uitgewisseld, en in een communicatieapparaat werd een en ander ingetoetst. Zo kan het hoofdkantoor volgen waar de vrachtwagen is en met welke lading. Wij met het brood naar Den Helder en omgeving. Bij drie supermarkten uitladen. Bij een van de supermarkten waren we zelfs te vroeg. Vervolgens leeg terug naar Hoorn, het was nog steeds geen dag geworden maar inmiddels wel drukker op de weg. In Hoorn werd, meen ik, een nog langere aanhanger aangekoppeld en na een kop koffie gingen we op weg naar Zaandam. Alweer van aanhanger wisselen en terug naar Hoorn. Daar koppelden we een volle koel-aanhanger achter de trekker en vertrokken we naar het Oosten van het land. We zouden lossen bij een distributiecentrum, waar we zelfs op ’n bepaalde tijd verwacht werden. Het bleek bij aankomst zo’n minuut of 5 later te zijn dan gepland. De persoon die de goederen in ontvangst nam gaf daar nors commentaar op. Waarna Wil de pallets met een steekwagen uit de vrachtwagen haalde, terwijl ik ervoor zorgde niet in de weg te staan.
Ik kon niets doen en voelde me dan ook behoorlijk nutteloos. Een praatje met de goederen-ontvanger bleek na een poging niet erg welkom. Het hielp me niet om de man anders te ervaren dan als chagrijnig. Ondertussen vroeg ik me af hoe iemand die zoveel met vrachtwagens te maken heeft, zelf niet kan bedenken dat slechts 5 of 10 minuten vertraging op zo’n afstand in ons drukke landje juist ontzettend weinig is. Toen ik ‘t na vertrek daarover met Willem had, reageerde hij heel laconiek, dat die man altijd zo nors is. En daarmee vertrokken we naar een ander centrum in de buurt om zuivelproducten in te laden, vandaar dus de koel-aanhanger.
De middag was al enigszins gevorderd, zoals mijn broodvoorraad geslonken was, toen we op de A1 in de file terechtkwamen bij Deventer. Later bleek die te zijn veroorzaakt door een verongelukte vrachtwagen met gevaarlijke stoffen. De snelweg was geheel afgesloten dus omrijden was de enige mogelijkheid en dat nam zo’n 4 uur extra in beslag. Waardoor we tegen half negen in de avond in Zaandam kwamen om te lossen in een speciale koelhal. De achterdeuren van de vrachtwagen mochten pas geopend worden in het bijzijn van iemand, die na opening met een electronische meter constateerde dat de lucht in de laadruimte inderdaad zo’n 2 graden was. In de opslaghal was het zelfs kouder dan buiten. Inmiddels was ik moe én koud.
Na het uitwisselen van de nodige formaliteiten kwam we om 21 uur aan bij het truckers-restaurant op hetzelfde industrieterrein. Tijd voor het avondeten en einde van een bijzonder lange werkdag, voor veel truckers blijkbaar heel normaal. Buiten de koffiepauze in de ochtend en het laden/lossen, was er geen ruimte geweest voor een andere pauze. Na een goed maal ging Willem in de vrachtwagen slapen, omdat hij de volgende ochtend ter plekke van aanhanger moest wisselen.
Ik vertrok na het eten met de trein naar huis in Hoorn. Het einde van een lange leerzame dag over de logistiek van ons voedsel en wat eraan vooraf gaat als wij ons pakje koffie of thee in de winkel kopen. Mijn respect voor het beroep van vrachtwagenchauffeur is flink toegenomen. Met bewondering voor de verantwoordelijkheid waarmee Willem met vrachtwagen en lading omgaat. Met bewondering voor zijn rust en acceptatie van 4 uur vertraging, de lange werkdagen die geen uitzondering zijn. Volkomen uitgeput van alleen maar mee-rijden en alle indrukken viel ik die avond in slaap.
Het lijkt me nog steeds geweldig om zelf achter het stuur van zo’n gevaarte te zitten en ermee te rijden, maar het hoeft m’n beroep niet te zijn. De indianen hebben een mooi gezegde: “Oordeel niet over iemand voordat je 3 maanden in zijn mocassins hebt gelopen.” Na één dag “meelopen” kan ik gerust stellen dat deze ervaring is door te trekken naar elk beroep, mens of situatie. Het van dichtbij “ervaren” van dit indiaanse gezegde, al is ’t maar voor een dag, is bijzonder leerzaam om het onderscheid tussen “waarneming” en “oordeel” over wat dan ook te leren maken, te voelen. Hoewel ik met veel beroepen te maken heb gehad en zelf ook enkele totaal verschillende beroepen heb gehad, heeft deze dag enorm bijgedragen aan mijn beeld van de wereld om me heen. Het is geen toeval dat ik deze ervaringen mocht opdoen, juist nu ik van “het begeleiden van mensen in hun ontwikkeling” mijn beroep heb gemaakt. Met veel dank aan Willem.
Heb je weleens in de schoenen van iemand gelopen? En, beviel het?
Laat hier je reactie weten.
Hartelijke groet,
Stef