Achterstevoren

AchterstevorenHoe zou je leven eruit zien als je alles van tevoren zou weten? Of, hoe zou ’t je vergaan zijn als je toen had geweten wat je nu weet? Ofwel, het leven omgekeerd, achterstevoren.
Dit keer wil ik een metafoor met je delen, die ik zo’n 20 jaar geleden heb gekregen van een van mijn NLP-opleiders. De metafoor is van de hand van Robert Dilts:
Achterstevoren:

Er was eens een groep mensen, die ver weg van de aarde in de ruimte leefde. Deze mensen hadden ons op aarde gadegeslagen en besloten dat wij achteruit leven: Wij worden geboren, groeien op, werken ons hele leven hard en sterven op ’t eind.

Dus zij besloten ’t precies andersom te doen. Eerst sterven ze. Dan hebben ze dat alvast gehad. Vervolgens brengen ze de eerste paar jaar van hun leven door in een bejaardentehuis, moe en verveeld, geen zin meer hebbend. Ze lijken weinig contact te hebben met hun vrienden en familieleden.

Maar, naar mate ze opgroeien worden ze jonger en jonger. Hoe langer ze daar zitten, in ’t bejaardentehuis, hoe meer ze zich verbonden beginnen te voelen met hun medemensen, en hoe meer opgewonden ze worden. Uiteindelijk zijn ze oud genoeg om het bejaardentehuis te mogen verlaten. Iemand geeft hun een gouden handdruk en ze gaan aan ’t werk. In ’t begin vervelen ze zich; ze hebben alles al gedaan wat ze konden, er zijn geen vernieuwingen, ze worden mat en moe van hun werk. Maar hoe meer tijd ze in hun werk doorbrengen, hoe jonger ze worden. Ze krijgen steeds meer creatieve ideeën. En hoe meer belangstelling ze krijgen, des te enthousiaster verschijnen ze iedere dag op hun werk. Uiteindelijk is het een prachtig avontuur om naar het werk te gaan. En nét als ze dát punt bereiken, moeten ze hun werk verlaten en gaan ze studeren. Daar kunnen ze tijd besteden aan leren over zichzelf en kunnen ze zichzelf vinden.

In hun wereld zijn er geen protesten tegen oorlogen, want oorlogen vechten ze andersom. Ze vliegen met vliegtuigen achteruit over verwoeste stukken land. En als ze dat doen – over al die stukken land en brandende bomen vliegen – lijkt het haast of al die verwoesting opgezogen wordt in een kleine magische bol, die prachtige groene bomen, bloemen, mensen en gebouwen achterlaat. Het vliegtuig slokt de kleine kogel op en vliegt over vele gebieden, al die kleine kleine kogels in zichzelf opnemend. Dan landt ’t vliegtuig achteruit op een landingsbaan.  Mensen komen met kleine trucks en brengen de kleine kogels van verwoesting naar de fabriek, waar ze voorzichtig ontmanteld en uit elkaar gehaald worden. Andere mensen nemen al die onderdelen in trucks en brengen ze naar verschillende plaatsen, waar ze ze terug stoppen in de grond, waar ze nooit meer iemand pijn kunnen doen.

Als deze mensen doorgaan met jonger worden, gaan ze door een verwarrende tijd in hun adolescentie. Zij zijn zich niet zeker van hun identiteit. Ze hebben verwarrende ervaringen over wie ze zijn en over hun relaties met anderen. Maar omdat ze al hun ervaringen uit hun volwassenheid hebben en zich die kunnen herinneren, hebben ze voldoende hulpbronnen om hen door die tijd heen te helpen. Uiteindelijk komen ze in hun kinderjaren, waarin iedere dag hun ogen verder opengaan voor de wereld om hen heen. Hun energie groeit. Hun overtuigingen lijken zich te verbreden, ze worden opener en en opener en flexibeler iedere dag.

Dan brengen ze de laatste 9 maanden van hun leven in een warme omgeving door, waar in al hun behoeften en al hun wensen wordt voorzien. En ze sluiten het allemaal af als een stralende blik in iemands ogen !

Hoe zou jouw leven eruit zien, als het achterstevoren zou plaatsvinden?
Laat je reactie hier weten.

Hartelijke groet,
Stef

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *